De verwerking van gefossiliseerd dood materiaal in een levenloos geautomatiseerd industrieel proces met een materiaal als eindproduct dat refereert naar een grafsteen, was de aanleiding om te werken rond de dood en de verwerking ervan. Niet machinaal, maar de emotionele verwerking van de mens, het rouwproces. De locatie van het ontwerp is een heuvel gelegen naast de mijn. Zijn vormelijkheid refereerd naar een tumulus en heeft een goede waarneming vanuit de omgeving. Het proces gaat van start door het aanbrangen van een persoonlijke herinnering. Een object waarmee je de overledene associeert. Dit object dient als trigger van het rouwproces en wordt verankerd met de site door het op te bergen in een “ frame “.   ( cfr 2e begrafenis….)

Hierop begint de wandeling doorheen de verschillende fases van het verwerkingsproces. Ontkenning gevolgd door protest, onderhandeling en depressie. Deze emoties worden vertaald naar architectuur als een ruimte voor iedere fase. De “kamers” zijn geplaatst op een as waarbij het eindpunt zichtbaar is, maar enkel te bereiken is bij het volgen van het parcour. Omdat “aanvaarding” de laatste stap van het verwerkingsproces slechts bij 10 tot 14% van de mensen voorkomt bestaat deze stap niet uit een kamer, maar uit een laatste handeling. Namelijk het achterlaten/posten van een “votiefkoker” in een sokkel. De votiefkoker is een kleine uitgeholde stenen cilinder waarin een briefje met een laatste boodschap kan gestoken worden. Dit laat toe om je laatste gedachten of wens van jezelf neer te schrijven en het aan de massa van de site toe te vertrouwen voor de eeuwigheid